Huty szkła, podobnie jak filmy, mają swoje gwiazdy oraz bohaterów drugiego planu.
Ci pierwsi to projektanci i artyści, a drudzy to najczęściej bezimienni hutnicy pracujący
na ich sukces. Bez wiedzy, doświadczenia i umiejętności rzemieślników zapewne
nie powstałyby podziwiane i poszukiwane obiekty sygnowane „nazwiskami”, ale i odwrotnie – bez
pomocy projektantów nawet najzdolniejszy rzemieślnik nie mógłby rozwinąć swoich umiejętności
i nie miałby szansy wznieść się na poziom artystyczny otwierający bramy galerii czy muzeów.
Szczęśliwe spotkanie artysty z rzemieślnikiem miało miejsce przed laty w nieistniejącej już dziś
Hucie Szkła „Sudety” w Szczytnej. To historia iście filmowa: młody i zdolny kugler zostaje dostrzeżony
przez mistrzów – jednym z nich był Zbigniew Horbowy – by następnie pod ich skrzydłami
rozwinąć wrodzony talent i stać się grawerem, a w kolejnej odsłonie, artystą. Tym zdolnym twórcą
był Konstanty Zieliński. W jego pracach połączyły się oryginalne pomysły, ogromna wyobraźnia,
wrażliwość na piękno i perfekcyjna technika rzeźbiarska. Konstanty Zieliński został bohaterem,
tym razem już pierwszoplanowym, tego numeru „Szkła i Ceramiki”. Tylko u nas poznają Państwo
historię jego zmagań ze szklaną materią i obejrzą jej spektakularne efekty (strony 3–7).
Według pesymistów już niedługo słowo „kryzys” ma zacząć się pojawiać w kontekście szkła i ceramiki. Czarny scenariusz zakłada nie tylko wzrost cen, ale także ograniczenie produkcji. Rosnące ceny energii, przerwane łańcuchy dostaw surowców, kurczące się zasoby piasku kwarcowego i wody sprawią, że produkty szklane i ceramiczne staną się dobrami luksusowymi dostępnymi tylko dla wybranych. To jutro, bo pojutrze niechybnie zostanie zabroniona każda nieekologiczna produkcja, a potem także używanie przedmiotów szklanych i ceramicznych. W wersji ze szczęśliwym zakończeniem na nowo wymyśli się koło garncarskie i piszczel, a po latach wszystko wróci do początku. Pachnie Orwellem, prawda?
Choć ogrodnicy, pszczelarze i drogowcy zapewne będą mieli inne zdanie, my uważamy, że tegoroczna wiosna była wyjątkowo udana i przyszła we właściwym momencie. Zaczęła się z przytupem dwiema kwietniowymi aukcjami Desy Unicum, na których sprzedało się ponad sto obiektów szklanych i ceramicznych. W sumie nie ma się czemu dziwić – magia nazwisk wybitnych twórców, takich jak Kiziński, Horbowy, Zuber, Kiczura, działa. Polskie szkło artystyczne i użytkowe z lat 60., 70., i 80. jest coraz bardziej cenione i poszukiwane. Rozpiętość cenowa jest tak duża, że każdy może znaleźć coś dla siebie – zarówno koneser dzieł sztuki, jak i początkujący kolekcjoner produktów bardziej masowych. Przeszacowanie chyba na razie szkłu nie grozi, więc jeśli ktoś ma wolne środki… Coś nam mówi, że taniej już było. Najbliższa szansa na ulokowanie kapitału w obiekcie z piasku lub gliny pojawi się w październiku oraz listopadzie. Hity wiosennych aukcji prezentujemy na stronach 16–19.
Dawno, dawno temu, i wcale nie za górami i lasami, tylko tu, u nas
w Polsce, wierzono, że naczynia ceramiczne rosną w ziemi, jak
rośliny. Pojawiające się wiosną w bruzdach garnki budziły
w ludziach zaciekawienie, ale i strach. Czary jakieś? Archeologia
z pomocą geologii racjonalnie wyjaśniły ten fenomen, ale mit
samotworzących się naczyń pozostał i mąci w głowach do dziś.
Wiemy, że naczynia kupuje się w sklepach lub internecie, ale
zazwyczaj nie wiemy, jak powstają, kto je projektuje, lepi
i wypala oraz dlaczego muszą tyle kosztować. Handlowa
rzeczywistość wokół nas dąży do upraszczania przekazu,
by lepiej pozycjonować produkt w wyszukiwarkach i ułatwić
jego sprzedaż, nie tłumaczy jednak, dlaczego coś
jest takie, jakie jest. Nie docieka sedna przedmiotu.
Piękno odkrywania i radość poznawania materii
oraz jej zrozumienie, tak ważne w przypadku szkła
i ceramiki, gdzieś się zagubiły.
Newsletter