Artykuły naukowe

Artykuł podejmuje temat działalności wytwórni ceramiki szlachetnej w rejonie wołyńskim ze szczególnym uwzględnieniem wytwórni w Emilczynie (dawniej Międzyrzeczu). Emilczyn, należący niegdyś do dóbr Kaspra Lubomirskiego, dostał się w ręce Uwarowów poprzez trzecie małżeństwo Marianny z Lubomirskich z Teodorem Uwarowem. Wytwórnia porcelany działała od połowy lat 20. do 1852 roku. Mimo blisko trzydziestoletniej produkcji znamy jedynie kilkanaście naczyń z Emilczyna. Być może wynika to z faktu, że manufaktura z założenia nie była przedsiębiorstwem dochodowym, lecz stanowiła dla właściciela przedmiot rozrywki i realizację pasji do pięknych przedmiotów. Produkowane naczynia używane były na stołach w rezydencji właścicieli, jak również rozdawane jako prezenty rodzinie i przyjaciołom. Aktualnie w zbiorach polskich znamy jedynie 11 publikowanych obiektów.

Historyczna kraina Wołyń rozciągała się pomiędzy dorzeczem Bugu i Dniepru, obejmując część obecnej Ukrainy w tym obwody wołyński, rówieński, część żytomierskiego, tarnopolskiego i chmielnickiego. Geograficznie region dzieli się na Polesie Wołyńskie na północy oraz Wyżynę Wołyńską na południu. W 1599 roku zostało utworzone województwo wołyńskie, które na mocy unii lubelskiej zostało przyłączone do Korony. Wówczas nastąpił znaczny rozwój regionu, szczególnie dzięki powołaniu kolejnych ordynacji i rozbudowy siedzib i majątków rodów magnackich takich jak m.in.: Ostrogscy, Czartoryscy, Wiśniowieccy, Zasławscy, Czetwertyńscy, Sanguszkowie. W początkowym okresie najpotężniejszym rodem wołyńskim byli Ostrogscy z siedzibą w Ostrogu nad Horyniem. Założycielem jednej z największych wówczas ordynacji w Rzeczypospolitej był Janusz Ostrogski.

PEŁNA WERSJA ARTYKUŁU DO POBRANIA