Krzysztof Henisz, malarz i rysownik znany głównie jako twórca kompozycji ceramicznych przeznaczonych dla architektury był także twórcą dekoracji ze szkła unikatowego. Technologię wytopu szklanych płyt stanowiących modułową cześć realizowanych przez siebie projektów opracował we współpracy z wybitnym artystą, specjalistą od szkła artystycznego, Wszewłodem Sarneckim, kierownikiem Ośrodka Wzornictwa w Hucie Szkła Gospodarczego w Krośnie. Prace Henisza to głównie fryzy dekoracyjne, ścianki, słupy lub wolnostojące kompozycje ze szkła stanowiące część aranżowanych wnętrz i wystaw. Artysta był także twórcą witraży, które do dziś oglądać można w kilku kościołach na terenie Polski.
Kzysztof Henisz (1914–1978), absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, którą ukończył dyplomem w 1946 r., w pracowni prof. Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, pod koniec lat 50. XX wieku zainteresował się ceramiką i szkłem unikatowym, jako materiałam wykorzystywanym w architekturze. Stało się to na fali politycznej „odwilży”, po rocznym pobycie artystycznym we Francji na przełomie 1956 i 1957 roku w ramach polskich poszukiwań nowoczesności w sztuce. Na przełomie 1959 i 1960 roku, razem z Zygmuntem Madejskim, malarzem i adiunktem w warszawskiej ASP oraz Bolesławem Książkiem, ceramikiem i kierownikiem artystycznym Spółdzielni Kamionka w Łysej Górze, Henisz stał się współtwórcą „eksperymentu łysogórskiego”, polegającego na opracowaniu sposobu wytwarzania unikatowych płyt ceramicznych, dla których bazą były abstrakcyjne, reliefowe kompozycje malarskie w celu wykorzystania ich jako okładzin ścian i elementów konstrukcyjnych w budynkach. Idea analogicznego wykorzystania szkła unikatowego w architekturze towarzyszyła mu od początku jego działań związanych z ceramiką, jednak do realizacji planów wykorzystania tego materiału doszło dopiero w połowie lat 60. XX wieku.
PEŁNA WERSJA ARTYKU ŁU DO PO BRANIA |
Newsletter